සතුටින් කල් ගෙවුන
අවංකව සිනාවුන
බලාපොරොත්තු පොදි බැන්ද
සතුට වැඩිකමට ඇඩුන
සුන්දරම සුන්දර කාලය
නොසිතූ මොහොතක
නිම විය......
ආයේමත් මම
පෙරසේම හදවතින් අඩමින්
බොරුවට සිනාසෙන මළ කදකි.....
සත්තකින්ම මා මියගොසින්...
කයෙන් නොවුවත් හදවතින්...
නැවත ඉපදීමක් මට එපා.....
මට එපා......
මට එපා......
දරන්නට බැහැ
මහා දුක් වේදනා තවත්
ඉවසුවා
එක් වරක්
දෙවරක්
තුන්වරක්
බැහැ ආයෙමත්.......
තව වරක් ඒ දුකම විදින්නට උනොත්......
පපුව පැලී මියයනවා සත්තයි....
කයෙනුත්.....
අදුර දුරුකොට
එලිය දී
නැවත් හෙලුවා අදුරේම...
මම දැන් එලියට බයයි....
හුගක් බයයි
කලුවරේම ඉන්නම් හැමදාම.......
මම මැරිලා
ඔව් මගේ හදවත ඉස්සර වගේ වැඩ කරන් නෑ.....
මට පිස්සු
ඔව් මගේ මොලේ ඉස්සර වගේ වැඩ කරන් නෑ......
කෝ මම නෑ.....
මම නැතිවෙලා.....
ඔව් මම නැතිවෙලා....
මට මාවම නැතිවෙලා.....
අනේ මට මං ගැනම දුකයි......
අයේමත් කවමදාවත් එපා මට එලිය
මට හොදයි මේ මූසල කලුවර..........
මම මැරිලද?
අනේ මන්දා මටම තේරෙන්නේ නෑ..........
මං හිතන්නේ මම දැන් මැරිලා.........
Wednesday, August 12, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
owa ohoma tamai machan "Kalak anda(BED) uda, kalak anda bada uda" monawa karannada:(
ReplyDelete